(III) Rozdział 6: "Here's your chance, I'll give you what you want - I am a giver"

  Ross obudził się w nie najlepszych warunkach. Zwykle ludzie nie budzą się czując pieczenie na prawym policzku, prawda? Podniósł się, złapał za bolące miejsce i rozejrzał. W pokoju był z nim tylko Kot, który chyba za czymś gonił. Dopiero po chwili blondyn zauważył latającą po pokoju ćmę. Wstał z łóżka i już myślał o tym, żeby chwycić buta i roztrzaskać jej małe, obrzydliwe ciałko na ścianie, ale tylko zabrałby swojemu kotu zajęcie. Wolał pozwolić mu gonić za ćmą, niż za nim.

Kiedy w końcu zszedł na śniadanie, w domu nie było praktycznie nikogo prócz Rylanda i Rocky'ego. Jego bracia siedzieli w kuchni na stołkach barowych i prawdopodobnie przeglądali portale społecznościowe, co jakiś czas coś do siebie mówiąc.

      – Jakaś "fanka" pisze do R5, że chce follow od Austina Moona, to chyba do ciebie, Ross – odezwał się Rocky, nawet nie podnosząc na młodszego wzroku. Ross nie wiedział, czy po prostu powiedział to tak mimochodem i bardziej interesowało go to, co fanki miały do powiedzenia jemu, czy był na niego zły za sytuację z wczoraj. Wydawało mu się jednak, że chodzi o to drugie, zważając na ton głosu Rocky'ego. Blondyn westchnął, przysunął jeden stołek i usiadł na nim. W tym samym momencie Ryland uniósł głowę i spojrzał na brata trochę smutnym wzrokiem, a potem znów zapatrzył się w telefon.

      – Mam was przepraszać, że wyszedłem z domu zmęczony waszymi kłótniami?
      – Może w ogóle jesteś nami zmęczony? – zasugerował Rocky, wciąż na niego nie patrząc.

      – Słuchaj, Rocky, naprawdę nie chcę się z tobą kłócić, ale ja serio-...

      – Po prostu wolisz spędzać czas z Camille. – Ross już chciał pochwalić go za prawidłowe wypowiedzenie imienia jego dziewczyny, ale się powstrzymał. To nie o nią chodziło.

     – Jest moją dziewczyną, tak? Muszę się z nią spotykać.

     – Ale nie kilka razy dziennie! Kiedyś ci nie przeszkadzały nasze zachowania! – Rocky teraz spojrzał na Rossa trochę złym wzrokiem, ale oprócz tego chyba było mu też trochę przykro, że tak popsuły mu się relacje z bratem. Patrzyli na siebie przez krótszą chwilę w ciszy, aż w końcu Ross powiedział:

     – Ja po prostu trochę dorosłem. Nie chcę spędzać każdej chwili z wami.

     – I zamiast tego nie będziesz spędzać ani jednej? – wycedził Rocky. – To boli nas wszystkich, że nie zależy ci już na nas tak, jak wcześniej. Wychodzisz z domu korzystając z każdej chwili nieuwagi, jakbyśmy trzymali cię tu na siłę, a ty szukasz każdej szansy ucieczki. My naprawdę chcemy z tobą czasem coś porobić, gdzieś razem wyjść, obejrzeć film czy po prostu pogadać. Mi już naprawdę nie przeszkadza, jeśli gdzieś wychodzisz z Camille, bo ona cię chyba uszczęśliwia, a chcę dla ciebie jak najlepiej. Ale pamiętaj o nas. 

  Ross zaniemówił. Jeszcze nigdy Rocky się przed nim tak nie otworzył, zazwyczaj rozmawiali na te mniej ważne tematy, które mimo wszystko trzymały ich ze sobą blisko, jak to braci. Z jednej strony chciał zacząć się bronić i nie zgodzić się z jego zarzutami, ale wiedział, że ma rację. Dlatego nic nie powiedział. 

      – Właśnie dlatego masz być dzisiaj w domu. Zostajesz na grillu organizowanym przez Rydel. Nie ma żadnego „ale”. Nie obchodzi mnie, czy spotykasz się dzisiaj z Cam, czy z kimkolwiek innym. Masz być.

  Dochodziła szesnasta trzydzieści. W domu był niemały chaos, a to, co przebijało się przez cały hałas, to wrzaski Rydel chyba do Rikera: „PRZYNIEŚ TĘ KIEŁBASĘ!”. Ross pomagał im wnosić zakupy do domu i kładł je na blacie w kuchni. Rydel i Stormie rządziły się jak typowe kobiety, a panowie wykonywali ich rozkazy bez słowa. Nie śmieli nawet zaprzeczyć. Ogień na grillu już płonął – Mark pilnował go niczym oka w głowie. Stormie rozcinała kiełbaski, Rydel szykowała chleb, Riker i Rocky siłowali się na rękę przy kuchennym blacie, Ratliff siedział w łazience, a Ross starał się ignorować łażącego za nim Rylanda.

      – A ona przyjdzie dzisiaj? – pytał młodszy.

      – „Ona” ma imię.

      – Wiem, oszczędzam na czasie.

      – NIE, nie przyjdzie – burknął blondyn.

      – Hmm. Szkoda – odparł nie do końca szczerze Ryland. 

  Minęło pół godziny - Mark położył na grillu mięso, stół był już prawie nakryty, a Ross siedział w kuchni z Rydel, kończąc przygotowywać szaszłyki. W pewnym momencie zadzwonił dzwonek do drzwi. Rydel odrzuciła na blat swojego w połowie zrobionego szaszłyka i pognała, żeby otworzyć. Ross zastanawiał się, kto to mógłby być i przez jedną, naiwną chwilę myślał, że może to Camille zaproszona przez Delly po to, żeby spróbowali raz jeszcze ją polubić. Skarcił siebie samego za taką niekompetencję. Nadzieja matką głupich. 

  Zamiast tego w drzwiach pojawił się ktoś, kogo zupełnie nie podejrzewał. Jednocześnie była to ostatnia na liście osób, które chciałby spotkać ponownie.

      – Laura! Wchodź! – przepuściła ją Rydel i uściskała. Laura obdarowała ją uśmiechem, którego najwyraźniej się nauczyła w ciągu tego czasu spędzonego na Ziemi. Ross schował głowę w dłoniach, myśląc: „Tylko nie to”.

      – Hej, Ross – zawołała do niego szatynka, a on uniósł głowę i z nieco wymuszonym uśmiechem pomachał jej ręką. „Ugh”, pomyślał.

      – Zajmij się proszę naszym gościem – powiedziała mu Rydel i sama poszła zanieść gotowe szaszłyki do ogrodu. Ross poczekał, aż nie będzie jej w zasięgu słuchu i szybko podszedł do Laury.

      – Co ty tu robisz? – spytał najgrzeczniejszym tonem, jakim tylko mógł.

      – Twoja siostra mnie zaprosiła – odpowiedziała, wieszając na wieszaku kurtkę.

      – Ona wie, że ty...?

      – Że jestem z innej planety? Nie.

      – I dobrze. Jesteś z Europy, okej? Chwila... Chwila... Powiedz coś – poprosił.

      – Co?

      – Cokolwiek.

      – Cokolwiek.

      – Ej!

      – No dobra. Jestem Laura i je-...

      – Okej, jesteś ze Szwecji. Masz szwedzki akcent.

      – Co to Szwecja?

      – Uh, taki kraj w Europie. Jest tam zimno, bo jest w jej północnej części. Rozumiesz?Jest tam ładnie, ale chłodno, więc dlatego jesteś teraz w Kalifornii. Zatrzymujesz się u swojej dalekiej kuzynki mieszkającej przy Venice, jasne? – Laura spojrzała na niego trochę zdezorientowana, ale pokiwała głową.W tym samym momencie przyszła Rydel.

      – Można już siadać – poinformowała ich i wyszła, zabierając ze sobą butelkę z wodą. Blondyn westchnął i zaprowadził koleżankę do ogrodu. Wszyscy już tam siedzieli. Najwidoczniej nikt nie zauważył, że do nich dołączyli, więc zajęli wolne miejsca i starali się wsłuchać w ich rozmowę.

      – Ja cię znam! – wrzasnął Rocky wskazując na Laurę. Zarumieniła się lekko, a Ross spiorunował brata wzrokiem. Ten nie przejął się tym ani trochę. - Byłaś z Rossem, widziałem was na mieście.

      – Niesamowite – burknął blondyn w odpowiedzi. Laura przytaknęła.

      – No dobra, ale kim jesteś? - spytał Ryland niezbyt zadowolony.

      – Jestem Laura – powiedziała.

      – Cześć Laura!  – przywitali się wszyscy.

      – Skąd znacie się z Rossem? – spytała Stormie, wręczając jej i siedzącego obok chłopakowi szklankę soku.

      – Poznaliśmy się, gdy spytała mnie czy mógłbym oprowadzić ją po mieście – odpowiedział za nią. Zarumieniła się ciut mocniej.

      – A powiesz nam coś o sobie? – spytał Mark, przewracając na drugą stronę smażące się na grillu udko z kurczaka.

      – Więc... e... – spojrzała nerwowo na Rossa, który uśmiechnął się zachęcająco – mam dziewiętnaście lat, lubię muzykę i książki, nie znam zbyt dobrze angielskiego i...

      – Czemu? Twój angielski jest bardzo dobry – pochwalił ją Riker, a Ross i jemu posłał wkurzone spojrzenie. – No co?

      – Bo... ja nie jestem... stąd.

      – A skąd? - spytał Ryland. - Ze Słońca?

      – Na słońcu się nie da mieszkać, baranie, jest za ciepło – oświecił go Rocky. – Sfajczyłbyś się, zanim zdążyłbyś do niego podlecieć.

      – Tak właściwie... to z... Europy... – wyjaśniła, zerkając niepewnie na blondyna, który ledwie zauważalnie przytaknął.

      – OOO – zawołała Rydel. – A skąd dokładnie?

      – Ze Szwecji – odpowiedzieli oboje, Laura i Ross.

      – No nieźle! – krzyknął Rocky, a Ratliff przybił mu piątkę, chichrając się bez powodu.

      – Fajnie tam? – spytała Stormie.

      – Z... Zimno – mruknęła.

      – Wiesz, tego się domyśliłam. Ale w takim razie co robisz tutaj?

      – Miałam dość... codzienności – stwierdziła. Ross ścisnął jej dłoń na zachętę, a ona znów się zarumieniła. - No i... w odwiedziny. Do kuzynki. Dalekiej – dodała, przypominając sobie wcześniejszą rozmowę z Rossem.

      – Ooo – mruknęli wszyscy.

  Rozmowa ustała, ponieważ jedzenie było gotowe. Każdy dostał kiełbaskę lub udko i przez chwilę było w miarę cicho, nie licząc rozmów Lynchów. Ross i Laura siedzieli wciąż obok siebie, bez potrzeby odzywania się do siebie. Blondyn kończył obgryzać udko, a ona już od jakiegoś czasu męczyła się z kiełbaską. Ryland opowiadał o tym, gdzie teraz jest Savannah, Riker wspominał coś o psującej się pompie paliwa w swoim samochodzie, Rydel spytała o ketchup i w sumie nic więcej. Laura patrzyła na nich z zainteresowaniem, słuchała ich opowieści i czasem uśmiechała się, gdy w rozmowie wtrącili coś na jej temat. Lub rumieniła się, gdy wspominali o tym, jak blisko siedzą z Rossem.

      – Zdążyłaś już poznać jego dziewczynę? – spytała Rydel.

      – Taak – mruknęła szatynka.

      – I jak wrażenia?

      – Nie wydaje się zła. Właściwie jest całkiem miła... – Ross spojrzał na nich triumfalnie, a oni wszyscy prychnęli. – Coś nie tak? – spytała.

      – Skądże – zaprzeczyła Stormie z uśmiechem.

      – Ross, idź po więcej kiełbasek – rzucił Mark, a blondyn westchnął, wstał i poszedł. Laura jeszcze raz zerknęła na każdego z Lynchów, po czym rzuciła ciche „muszę iść do toalety”.

      – Poproś Rossa, to cię zaprowadzi – odpowiedziała Rydel. Dziewczyna przytaknęła i poszła do środka, gdzie zobaczyła blondyna mocującego się z paczką kiełbasy.

      – Pomóc ci? - spytała, gdy miał zamiar rozerwać ją zębami. Zaczerwienił się i odłożył paczkę na blat.

      – Może – mruknął, a ona podeszła do niego, chwyciła jeden z leżących obok noży i rozcięła opakowanie.

      – Operacja zakończona pomyślnie. Nóż to nie jest narzędzie z kosmosu, krzywdy ci nie zrobi.

      – Ha ha ha. Poza tym, to pojęcie względne. Sam może nie, ale ktoś mógłby mi nim coś zrobić.

      – Musimy porozmawiać.

      – Tak? O czym? - spytał. - Bo jeśli wracamy do tego tematu, to jednak nie musimy.

      – Ross.

      – No co? Odpowiedziałem już na to pytanie wieeele razy.

      – Nie chodzi o ciebie.

      – Tak? A o kogo?

      – O twojego brata.

      – Co? Którego?

      – Eee... Tego w krótkich brązowych włosach.

      – Nie nie nie nie nie nie nie. NIE.

      – Co?

      – Nie waż się nawet tykać Rylanda.

      – Czemu? On również pasuje. Zostaje on, przecież ty się nie zgodziłeś.

      – NIE.

      – To chyba jego wybór, prawda? - Blondyn stęknął. Nie mogła wziąć Rylanda. A wiedział, że on by się zgodził. Obca planeta? Kosmici? Stwierdziłby, że to super, wdziałby kostium kosmonauty i powiesił w oknie napis „żegnaj Ziemio”, po czym wpakowałby się do środka transportu, którym ona się tu dostała z paczką popcornu i swoją konsolą. Mniej więcej dlatego NIE. Westchnął.

      – Daj mi trochę czasu, muszę pomyśleć. Proszę tylko, byś mu o tym nie wspominała, dobra?

      – Hmm, okay.

      – Eee... Jeszcze jedno.

      – Tak?

      – Gdybym... Gdybym się ewentualnie zgodził... Mógłbym wziąć Camille?

      – To ta dziewczyna z którą się wczoraj spotkaliśmy?

      – No tak.

      – Eee... Nie bardzo. Potrzebujemy w stu procentach zdrowych ludzi, najlepiej dorosłych, no i chętnych.

      – No... A jakbym z nią porozmawiał to spełniałaby wszystkie te warunki. W czym więc problem?

      – No... Wiesz... nie do końca wszystkie.

      – O... o czym ty mówisz? - zdziwił się.

      – Ona nie jest... do końca zdrowa.

      – Mam dość tych irytujących uwag na temat jej stanu psychicznego! Jest z nią wszystko okay! Wszyscy sobie z tego żartują, bo po prostu jej nie lubią, a teraz jeszcze ty? To nie jest śmieszne, Laura!

      – Ale ja nie żartuję. Czemu miałabym to robić? - spytała, złapała wciąż leżące na blacie kiełbaski i poszła do ogrodu, zostawiając zrozpaczonego blondyna samego.

  Ross ignorował wszystkich. Siedział ściskając w ręce kubek z myszką Miki, bo swoją szklankę zdążył już zbić. Mniej więcej dla tego miał zabandażowane dłonie. Po nagłych, przekazanych mu przez Laurę rewelacjach, nie za bardzo nad sobą panował. Zerkał kątem oka na Rylanda, który aktualnie śmiał się z żartów Rocky'ego i Ratliffa. Jego brat? Nie! To chyba jakiś żart. No i o co chodziło z Camille? Ona jest zdrowa, gdyby było inaczej wiedziałby o tym, przecież są ze sobą szczerzy to bólu. Ale Laura chyba mogła jednak wiedzieć takie rzeczy. Skoro potrafi znikać w ciągu sekundy oraz dowiadywać się o stanie zdrowotnym spotykanych ludzi... Nie zdziwił się, gdyby skądś znała jego numer buta.

  Laura wyglądała na trochę zasmuconą. Siedziała i rozmawiała z Rydel o książkach i fajnych miejscach w mieście. Bawiła się przy tym swoimi włosami, wytrącając Rossa z równowagi. Przed chwilą powiedziała mu, że chce zabrać z planety jego brata, a jego dziewczyna najprawdopodobniej zataiła przed nim, że jest chora. Na co? Jak długo? I czemu mu o tym nie powiedziała? 

  Myślałby pewnie dłużej, ale ktoś go zagadał. Nie zaskoczyło go to, że był to Ryland.

      – Wszystko gra? – spytał.

      – Jasne, wszystko okay – mruknął, ale przypomniał sobie o rozmowie z szatynką. Poczuł nieprzyjemne ukłucie w sercu. – A u ciebie? – dodał. 

     – Eee... jest dobrze? Znaczy, oczywiście mogłoby być ciekawiej, chłopaki zaczęli dyskutować o tym, jak mogli by ulepszyć auto Rikera, co nie jest raczej zbyt interesujące... – wyjaśnił. – Ale ty wyglądasz na szczerze zmartwionego. Jesteś pewny, że jest okay?

     – Eh, po prostu się nie wyspałem. Nie przejmuj się, rano będzie pewnie lepiej.

     – Skoro tak mówisz... Myślałem, że może Laura ci coś powiedziała, bo wiesz, dopiero po tym, jak wyszliście z domu się taki zrobiłeś. Zakładałem, że może cię w jakiś sposób odrzuciła, ale potem przypomniało mi się, że ty przecież nie startowałbyś do żadnej innej laski niż Camille, więc...

      – Chwila, nazwałeś ją poprawnie. Nie pomyliłeś imienia. 

      – Wiesz, tak właściwie to my pamiętamy jej imię. Raczej specjalnie je mylimy.

      – Dzięki, czuję się lepiej – rzucił, a młodszy zaśmiał się cicho. 

      – Właśnie dlatego teraz zrezygnowałem. Nie chciałem, żebyś czuł się gorzej.

      – A wiesz może, czemu Rocky nazwał ją dziś rano dobrze? Dopiero teraz zauważyłem, że to zrobił.

      – Wiesz, chyba dlatego, że się kłóciliście, w pewnym sensie. To było zbyt poważne na robienie sobie z niej jaj.

      – Ha ha ha.

  Śmiali się dalej, obserwowani przez Laurę. Zarejestrowała, że byli bardzo blisko. Może dlatego Ross tak się oburzył, gdy powiedziała mu o Rylandzie? Cóż, chyba nie miała się o tym dowiedzieć zbyt prędko. 

      – No co? Nie będę kłamał, właśnie to zwykle robimy – przyznał, chichocząc. Ross znów wpadł w melancholijny nastrój. Ten chłopak był wesoły, szczęśliwy, niedawno się zakochał, miał całe życie przed sobą, a teraz nagle miałby lecieć na jakąś obcą planetę i ratować populację? Jak bardzo by go to zmieniło? No i jak bardzo zraniło? Poza tym musiałby opuścić Savannah, rodziców, ich wszystkich. A był jeszcze dzieciakiem. Nie, nie mógł na to pozwolić. 

  Zerknął na Laurę. Patrzyła na nich, jednak skierowała swoje spojrzenie na niego. Patrzyli na siebie przez chwilę, co nie umknęło uwadze Rylanda.

      – Ooo coś się tu kroi. Jak chcesz z nią pogadać to idź, ja cię nie zatrzymuję – powiedział półżartem RyRy. Ross przytaknął, po czym wstał i podszedł do szatynki. Młody szatyn uśmiechał się szeroko na widok jego brata kierującego się z Laurą do domu. 

  Tym czasem blondyn niepewnie złapał dziewczynę za rękę i zaprowadził do swojego pokoju. Zamknął drzwi, żeby nikt nagle nie wszedł do środka, oraz okna, by nikt ich nie usłyszał. Spojrzał na nią. Rozglądała się po pomieszczeniu z zachwytem. 

      – Ładnie tu – stwierdziła.

      – Widziałaś już kiedyś ten pokój, prawda?

      – Coooo?

      – A nic, wydawało mi się kiedyś, że widziałem cię na moim balkonie, ale to chyba była po prostu paranoja. Bzikowałem po twoim nagłym oświadczeniu, że kosmici i życie pozaziemskie istnieją, a ty chcesz zabrać mnie na swoją planetę – zaśmiał się nerwowo i przeczesał włosy. 
      – O czym chciałeś porozmawiać?
      – Nie ma mowy, żebyś brała Rylanda.
      – Ross, tłumaczyłam ci, albo on, albo ty, a nie wyraziłeś zgody na swój wyjazd, teraz i na jego... Naprawdę was potrzebujemy, ciebie albo jego.
      – Nie zgadzam się na zniszczenie mu życia.
      – Ross, proszę, daj mu zdecydować, potrzebujemy jednego z was, naprawdę...
      – Ja to wiem, Laura. Nie zgadzam się na jego wyjazd, ale myślałem o tym i... 
      – Ross? I co?
      – I zgadzam się. Polecę, w zamian za niego.

________________________________________

Clarisse się rzuca, że to ja mam napisać

notkę, bo "to ja pisałam rozdział", ale 

to ona zaplanowała znaczną większość,

napisała początek i ogólnie dużą część,

a teraz ten leń stwierdza, że ja pisałam,

żeby ona nie musiała tutaj jeszcze stukać.

GŁUPIA, nie wie, że stukając w klawisze

też spala się kalorie chyba. W każdym razie.

OMG ZGODZIŁ SIĘ WOWOWOWOW.

Co teraz? Wszyscy zadowoleni? Mam nadzieję,

bo jak nie to chyba będzie mi smutno :c

Hej

tak naprawde isabelle wszystko pisała

jest po prostu głupia i to jej należy się 

ten zaszczyt, a ja napisałam góra kilka akapitów.

No chyba nie.

Pozdro dla wytrwałych ziemniaków.

Isabelle und Clarisse

P.S SORRY ZA BRAK "MEGA-TYTUŁU", PRZEZ PÓŁTOREJ GODZINY SZUKAŁYŚMY JAKIEJŚ ODPOWIEDNIEJ PIOSENKI I TO JEDYNE, CO ZNALAZŁYŚMY, FML